كتيبه‌ی زخم

My Child!
To the future slaves of freedom
Those who will conquer nature, tell!
Tell that justice,
Of our lungs; trees
Of our graves; jungles it grew.

فرزندم!
به اسیرانِ بعدیِ آزادی
به فاتحانِ طبیعت بگو!

بگو عدالت
از ریه‌هایِ ما؛ درخت
از گورستان‌هایمان؛
جنگل ساخت.

داغم، پُر از تلاطمِ بالِ کبوترم
باغم، جوانه می‌زند از ابرها پَرم

ماهم، هوایِ نقره‌ایِ پشتِ بام‌ها
آهم، نسیمِ گفت‌وشنودِ صنوبرم

ای از تمامِ مردمِ دنیا عزیزتر!
من با تمامِ مردمِ دنیا برادرم

فرقی نمی‌کند به کجا می‌کشانی‌ام!
برگم که در طراوتِ باران، شناورم

من با صدایِ صاعقه هم بغض می‌کنم
رودم، هوایِ ابر نمی‌افتد از سَرم

پل می‌زنی به هر چه که از یاد برده‌ام
پل می‌زنی به هر چه که... بگذار بگذرم

گاهی به بی‌قراریِ پروانه فکر کن!
بگذار از خیالِ تو سر در بیاورم.

گاهی برای گریه گنجشک
باید نشست
باید عزا گرفت.

امّا برای آه... حقیقت
باید شناخت
باید به شعر، فلسفه آموخت
باید به مرزهای خطر، سر زد و گذشت
باید شهید شد.

هنوز از هوايِ تو دَم مي‌زند
غزالي كه در من قدم مي‌زند

به ديوارها، گُل؛ به اندوه، رنگ
به هر جا كه سر مي‌زنم مي‌زند

نبودي، نمي‌پرسي از حال من:
عقابي كه پَر در عدم مي‌زند

كمابيش نبضم پُر از خستگي‌ست
نبودي ولي بيش و كم مي‌زند

به حال و هوايِ تو دل‌بسته‌ام
به آينده‌اي كه رقم مي‌زند.

در مسيرِ تو جا مي‌گذاريم، اي عشق!
پشت در پشت، آوارگي را.

به مرگي
        بگيران دلم را.

اي نااميدي مطلق
اي آخرين اميد رهايي!

سرتاسرِ زمانه بهانه‌ست و ... نیستی
حالا که عشق منتظرِ یک نشانه است

تصویرِ کهنه‌ای‌ست«نبودن»، نگاه کن!
رسمِ کهن، هرآینه رسمِ زمانه است

سرگشته آن‌که از تپشِ لحظه غافل است
وز مقصدی به مقصدِ دیگر روانه است

دنیا بدونِ قطب‌نما جایِ بهتری‌ست
دنیا بدونِ قطب‌نما... عاشقانه است

بال و پرِ شکسته بهانه‌ست، می‌روم
آوارگی شریف‌ترین آشیانه است